Certamente a Mariña Luguesa é terra aberta; aberta ás ideas, abertas as xuntanzas,.
Á Mariña convén entendela. Os seus aires de mar sementan recordos na terra e cos recordos escribímo-la historia dos pobos, das vilas e aldeas, a historia das verbas, do esforzo xigante, da xente que espera, das bágoas e festas, de todo aquilo que á alma alimenta e un pobo agradece si se garda “in memoriam” para que non esmoreza.
Á Mariña convén entendela. Os seus aires de mar sementan recordos na terra e cos recordos escribímo-la historia dos pobos, das vilas e aldeas, a historia das verbas, do esforzo xigante, da xente que espera, das bágoas e festas, de todo aquilo que á alma alimenta e un pobo agradece si se garda “in memoriam” para que non esmoreza.
Coa excusa do noso décimo aniversario, o noso director Francisco Piñeiro pretende sacar adiante un libro no que leva tempo traballando: A HISTORIA DO TEATRO AFECCIONADO NA MARIÑA LUCENSE.
Contribuir a mingua-lo esquecemento é o principal obxectivo deste traballo; intentar rescatar das gadoupas dos tempos murchos aqueles esforzos escénicos dos mariñáns que, con moita imaxinación, moito ánimo e poucos recursos foron capaces de consolidar ese soño colectivo que é o teatro porque “un a un somos mortais, pero xuntos somos eternos”
Estas páxinas tamén serán un froito colectivo. Páxinas escritas pola amizade e o altruísmo de moitos colaboradores espallados dentro e fóra das fronteiras dese escenario azul e verde que conforman o mar coas serras do Xistral e da Corda. Para todos eles vai por diante o máis sinceiro agradecemento. Xuntos entendemos que o teatro reflicte a imaxe dos pobos, que un pobo sen teatro é un pobo sen verdade. Falamos do teatro, sen adxectivos, sen comparacións, daquel que agroma inxenuo, namorado, sen pretensión de méritos nin medallas; aquel que á maioría dos “entendidos” non lles cadra na súa vara de medir por ter esquecido o que Lope de Vega deixou dito: “ ..el pueblo es el único que dicta las leyes del teatro”.. porque “..el teatro es un instrumento robado al pueblo”, confirmou García Lorca, e ..”.. todo o que conecte co pobo ten dinidade”…según Blanco Amor.
Por todo elo , entendemos que a súa historia ben merece que non se perda.
Contribuir a mingua-lo esquecemento é o principal obxectivo deste traballo; intentar rescatar das gadoupas dos tempos murchos aqueles esforzos escénicos dos mariñáns que, con moita imaxinación, moito ánimo e poucos recursos foron capaces de consolidar ese soño colectivo que é o teatro porque “un a un somos mortais, pero xuntos somos eternos”
Estas páxinas tamén serán un froito colectivo. Páxinas escritas pola amizade e o altruísmo de moitos colaboradores espallados dentro e fóra das fronteiras dese escenario azul e verde que conforman o mar coas serras do Xistral e da Corda. Para todos eles vai por diante o máis sinceiro agradecemento. Xuntos entendemos que o teatro reflicte a imaxe dos pobos, que un pobo sen teatro é un pobo sen verdade. Falamos do teatro, sen adxectivos, sen comparacións, daquel que agroma inxenuo, namorado, sen pretensión de méritos nin medallas; aquel que á maioría dos “entendidos” non lles cadra na súa vara de medir por ter esquecido o que Lope de Vega deixou dito: “ ..el pueblo es el único que dicta las leyes del teatro”.. porque “..el teatro es un instrumento robado al pueblo”, confirmou García Lorca, e ..”.. todo o que conecte co pobo ten dinidade”…según Blanco Amor.
Por todo elo , entendemos que a súa historia ben merece que non se perda.
E para que non quede nigún esforzo sen relatar queremos pidir desde este blog a colaboración de todos os que saiban de algo referente o teatro que se fixo ou que oiu. Agradeceriamos que se puxeran en contacto con nós, a través do correo franpigon@hotmail.com ou dos teléfonos que están á marxe. Moi agradecidos
No hay comentarios:
Publicar un comentario